Świadectwo Albiny

 Jestem matką piątki dzieci. Nie było mi łatwo wszystkie je urodzić – miałam pięć cesarskich cięć. Zawsze pragnęłam mieć dużo dzieci. To mama nauczyła mnie miłości do nich, sama też pochodzę z rodziny, gdzie było pięcioro rodzeństwa. Moje pragnienia podzielał mąż, człowiek dobry i ofiarny, autorytet dla dzieci. 

Już po trzecim porodzie lekarze informowali mnie o niebezpieczeństwie związanym z kolejną ciążą, ale i tak zdecydowałam się na czwarte dziecko. Oddałam zarówno je jak i siebie, opiece Matki Bożej i św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Wierze, że dzięki ich wstawiennictwu mamy dziś wspaniałego Grzesia. 

Z kolejną, piątą ciążą było jeszcze trudniej, już od samego początku pojawiły się bóle i krwawienia. Pomimo respektowania zaleceń lekarza, krwawienie nie ustępowało, musiałam więc skorzystać z pomocy szpitalnej. Tego dnia, kiedy się tam zjawiłam, akurat nie było mojego lekarza. Przyjął mnie młody i niedoświadczony położnik. Stwierdził poronienie. Trudno mi było w to uwierzyć, pytałam na jakiej podstawie tak twierdzi, lecz on mnie przekonywał, że ma rację. Domagałam się badania USG – powiedziano mi, że ultrasonograf właśnie się popsuł. Pozostało mi tylko czekać na oczyszczenie macicy, a to mogło się odbyć dopiero za sześć godzin. 

Pogodziłam się z myślą, że moje dziecko umarło. W ciągu chwili zmieniły się plany na przyszłość i świat jakby zmienił barwy. Wszystko poszarzało i przestało mieć znaczenie. Tak się miało stać – pocieszałam się – Bóg przecież czuwa nade mną i wie, co jest dla mnie dobre. Przecież wie, że rozpoczęłam właśnie studia podyplomowe, rozumie moje zaangażowanie w pracę i niemałą przecież rodzinę… jednak coś nie dawało mi spokoju, coś ciągle we mnie walczyło: Nie poddawaj się, to nieprawda. – Jak nieprawda, przecież lekarz… – No tak to tylko człowiek, a człowiek może się mylić! Wiedziałam, że lekarzom zdarzają się pomyłki, ale dlaczego to właśnie mój przypadek miał być tego potwierdzeniem?… 

Uparta myśl o pomyłce lekarza cisnęła mi się do głowy, a ja z nią walczyłam. Czy to nie była odpowiedź Boga?… Czasem ten głos grzmi jak dzwon, ale my nie umiemy go przyjąć, wydaje nam się, że to nasze myśli, a jednak… Pielęgniarki pocieszały mnie, a ja gdzieś w środku czułam, że tego pocieszenia nie potrzebuję. 

Wieczorem podszedł do mnie ten sam młody lekarz i oznajmił, że nie może zrobić zabiegu oczyszczającego, że jest to bardzo trudne, bo w macicy są 4 blizny z poprzednich ciąż, i że ktoś inny zrobi to jutro. Przepłakałam cały wieczór, ale o północy przywieźli młodą dziewczynę, której umarło dziecko i tak bardzo chciałam jej pomóc, pocieszyć, wesprzeć… 

Nazajutrz okazało się, że USG pracuje i że jest mój lekarz. Badanie wykazało, że serce dziecka bije! Przeżyłam wielki szok. Boże, są cuda na tym świecie! Przecież wczoraj już się zgodziłam… Zginęłoby moje dziecko! Na szczęście do tego nie doszło. Bóg czuwał nad nami - nie moja, ale Twoja wola niech się dzieje, Panie. 

Lekarz mówił mi dalej o zagrożeniach, lecz ja już byłam przekonana, że wszystko będzie dobrze. Jajo płodowe umieszczone było na bliznach, stąd te krwawienia. Przekonywano mnie, że trzeba dziecko usunąć. Z początku przestraszyłam się, ale po zastanowieniu powiedziałam sobie w duch: Nie to nie jest możliwe, Bóg czuwa nad nami i ja nie mogę go zwieść. 

Bóg dał, że minęło zagrożenie. Jajo płodowe wyrosło ponad blizny, wszystko się dobrze potoczyło. Owszem, nie mogłam pracować, nawet chodzić, ale to nic nie znaczyło, wobec tego, że dziecko nadal było pod moim sercem. 

Ofiarowałam to dziecko, tak zresztą jak i poprzednie, Matce Bożej, Ojcu Pio i Aniołom Stróżom, którzy wszyscy się nami opiekowali. 

Teraz widzę, jak wielka była to opieka. To ci patronowie wstawiali się za nami. Przez całą ciążę czułam ich wsparcie i jestem im za to bezgranicznie wdzięczna. W podzięce, synowi daliśmy na imię Michał Wiktor – Michał od anioła, Wiktor od zwycięzcy. 

Nie wiem czy starczy mi życia, aby podziękować Bogu za wielkie rzeczy, które dla naszej rodziny uczynił. Wiem, że to On chciał, żeby te dzieci się narodziły. Wiem też, że każde życie jest święte i my, ludzie, nie mamy prawa go przerywać. 

Chciałabym podkreślić tutaj rolę moich opiekunów, do których uciekałam się w czasie ciąży. Pierwszą była św. Teresa od Dzieciątka Jezus. Wywarła ona przemożny wpływ na moje życie. Wiem, że św. Teresa pomogła mi i nadal czuwa nad nami. Michała poleciłam także Ojcu Pio. Jego opieka i wstawiennictwo też podtrzymywały mnie na duchu i dodawały sił. Uciekajmy się do naszych świętych, patronów i aniołów, oni są gotowi cały czas nam pomagać. Zawierzmy im całych siebie, a drogi nasze skierują się do Boga.  

Świadectwo Barbary  

        Miałam 31 lat, męża i dwóch synów: dziesięcio- i ośmioletniego, gdy niespodziewanie po raz kolejny zaszłam w ciążę. To był dla mnie szok: znalazłam akurat bardzo dobrą pracę, miałam ambicje zawodowe…

Poszłam do ginekologa, kobiety. Myślałam, że mnie pokrzepi, doda nadziei. Nad drzwiami jej gabinetu widniał napis: Tu się ciąży nie przerywa – tu się ją utrzymuje. Tymczasem rzeczywistość w gabinecie była zupełnie inna. Ze stoickim spokojem pani doktor zakomunikowała mi: Ma pani dwa tygodnie na decyzję – urodzimy dziecko czy usuwamy.

Wyszłam stamtąd i popłakałam się. Wiedziałam, że decyzja należy do mnie, mój mąż nie zamierzał wywierać na mnie żadnych nacisków. To był przełom lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, znikoma wiedza na temat rozwoju dziecka. Nie mówiono o tym w szkole czy w kościele. Usunięcie ciąży traktowano jak… usunięcie zęba ! Któż wtedy myślał o tym, że płód ma duszę i bije jego serce ?

Wracałam pociągiem do siebie do domu, na wieś i przesuwając wzrokiem po umykającym krajobrazie, rozmyślałam. Ostateczna decyzja przyszła błyskawicznie, w ciągu sekundy. Urodzę dziecko !

Teraz myślę, że to było natchnienie Ducha Świętego. Ku ogromnej radości mojej i mojego męża – urodziłam córeczkę. Ma już 22 lata, jest na czwartym roku studiów i wnosi w moje życie wiele radości. Synowie ożenili się i mieszkają osobno.

Siedem lat temu mój mąż umarł na zawał serca. Pozostała mi ta córka , którą mogłam przecież kiedyś zabić. Zostałyśmy same, ona była w pierwszej klasie liceum. Bóg zabrał mi męża, ale nie pozostawił mnie samej i sprawił, że moje życie nabrało innej skali. 

Kiedy jesteśmy młodzi i piękni, nie zastanawiamy się nad starością. Odrzucamy rodzicielstwo: po co się męczyć, rodzić, psuć sobie figurę itp. Ale czas płynie… Cieszę się, że mam troje dzieci, pięcioro wnucząt (szóste w drodze), że mam komu pomagać. I dziękuję Bogu za wszystkie Jego łaski.

Zmarła dając życie - Anna Radosz

  W dwudziestym pierwszym numerze tygodnika „Niedziela” z dnia 27 maja 2007r. ukazała się następująca informacja :

Zmarła 27 – letnia polka Anna Radosz, pochodząca z Nowego Sącza, mieszkanka Szkocji, która będąc w zaawansowanej ciąży, nie zgodziła się na chemioterapię, ponieważ chciała urodzić zdrowe dziecko. W listopadzie urodziła synka Oskara, ale nowotwór zaatakował jej płuca oraz mózg. Bohaterska matka zmarła po sześciu miesiącach od porodu.

    Świadectwo pątniczki

Do Ośrodka Duchowej Adopcji na Jasnej Górze, zgłosiła się w dniu 14 sierpnia 2007r. pątniczka z pieszej pielgrzymki z Białegostoku i złożyła takie świadectwo.

W rodzinie mojej koleżanki miało miejsce następujące zdarzenie. Jej kuzynka miała dwoje dzieci i poczęło się trzecie. Kiedy była w szóstym miesiącu stanu błogosławionego, zachorowała. Badania wykazały, że ma złośliwego raka. Lekarz orzekł, że dziecko musi być usunięte /zabite/, a ona, aby żyć, musi poddać się chemioterapii. Ta chora kobieta zgodziła się na chemioterapię ale nie zgodziła się na zabicie swojego dziecka, twierdząc, że jest osobą wierzącą i ufającą Panu Bogu i wszystko będzie tak, jak On zaplanował. Lekarz stwierdził, że po takiej chemii urodzi potwora, a nie człowieka.

Przyszedł termin porodu. Na salę porodową przyszło wielu lekarzy, studenci medycyny, wszyscy z pytaniem, co ta kobieta urodzi?

Poród był trudny i długi. Kobieta zmęczona porodem – usnęła. Kiedy się obudziła, nie było przy niej dziecka, a tylko obok jej łóżka siedziała pani doktor i płakała. Widząc obudzoną chorą powiedziała „Proszę pani, w pani życiu i życiu pani dziecka, ostatnie zdanie należało i należy do Pana Boga. Tutaj człowiek i medycyna nie mają nic do powiedzenia. Pani synek ma 10 punktów, czyli jest idealny”.

Dziecko się pięknie rozwijało, kiedy miał cztery lat, czytał. Geniusz. A gdy miał pięć lat mama zmarła, nowotwór dał o sobie znać.

Bohaterska matka - Lorraine Allard

W 6 numerze katolickiego tygodnika „Niedziela” ukazała się następująca informacja:

Brytyjka ofiarowała swe życie za życie dziecka. 33-letnia Lorraine Allard w 4 miesiącu ciąży dowiedziała się, iż jej wątroba została zaatakowana przez nowotwór. Mając do wyboru natychmiastowe usunięcie dziecka i rozpoczęcie chemioterapii lub poród, kobieta zdecydowała się wstrzymać swoją terapię do momentu urodzenia dziecka. Jej osoba jest teraz w Wielkiej Brytanii porównywana ze św. Joanną Berettą-Mollą, bohaterską matką kanonizowaną przez Jana Pawła II.

Cesarskie cięcie zaplanowano na 26 tydzień ciąży. – Jeśli ja mam umrzeć, moje dziecko będzie żyć – miała powiedzieć do swego męża Martina. Dziecko przyszło na świat wcześniej, 18 listopada, w 25 tygodniu życia. Nowo narodzony syn Liam ważył około 800 gramów. Dokładnie 2 miesiące po urodzinach, 18 stycznia 2008 r., zmarła matka dziecka. Lekarze sądzą, że rak jelit rozwijał się niepostrzeżenie od kilku lat w organizmie Lorraine.

Martin Allard powiedział gazecie „Daily Mail”, że jego żona od razu powiedziała lekarzom, że nie pozbędzie się dziecka. Gdyby to zrobiła, „straciłaby wolę do walki”. Określana przez media jako bohaterska i bezinteresowna matka, Lorraine Allard mimo postępującej choroby, kilkakrotnie wstawała z łóżka, aby przyjechać do szpitala i wziąć na ręce swego synka. Liam jest czwartym dzieckiem państwa Allard oraz jedynym synem. Trzy córki to: 10-letnia Leah, 8-letnia Amy i 20-miesięczna Courtney. Wcześniak czuje się dobrze i prawdopodobnie na początku marca zostanie wypisany ze szpitala.